ප‍්‍රතිචාර මාලාව 2 කොටස

අනුජ මංචනායකට ප‍්‍රතිචාරයක්

යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසුව සිංහල ජාතිකවාදය තුළ ඉතිහාස විඥානය විසින් ඉෂ්ට කරනු ලබන කාර්ය භාරය පිළිබඳ මා ලියූ ලිපියක එක කරුණක් සමිබන්ධව අනූජ මංචනායක පහත ප‍්‍රතිචාරය දක්වා තිබුණි.

“It is interesting to see how Dr. Nirmal Dewasiri goes on to construct a super narrative about a ‘Super Space’ named Kadurugoda Vehera and the origins of its name (as something derived from the earlier Tamil form Kantarodai) by conveniently overlooking readily available facts that are not in his favour.

It is also fascinating to observe how Nirmal goes on to quote Ven. Medhananada on Kadurugoda in a challenging tone, to later hide behind some hearsay from the pilgrims as a way of proving his narrative without actually challenging what Ven. Medhananda established with facts.

Can anyone observe the same level academic dishonesty shown by Gananatha Obesekara as found in an article posted in this group recently by none other than Nirmal himself!!

Kadurugoda is one of the place names mentioned in Vihara Asna (aka Nampotha) along with Nagakovila among the Buddhist Viharas in Demalapattaanaya. Nampotha is written during Kandyan era while there are others who ascribe an earlier date to its origins. It is therefore absurd to project the name Kadurugoda as a recent construction within the project of creating a so called ‘Super Space’ in the heart of the Tamil land.

It may be in Nirmal’s interest to know that the construction of that Super Space has in fact begun some 16 centuries ago during the reigns of King Kassapa IV, unless he has knowingly overlooked that fact. In early 1900s Paul E Peris found a pillar inscription at the site written in Sinhala characters belonging to 9th CAD. It was about some grants made by King Kassapa IV to ‘Kadurugoda in the district of Valvita’ and Nirmal appeared have missed all these vital information in his narrative on Super Spaces. Then there was the pillar inscription of King Dappula IV and Nirmal has again missed it big time!!!! Even C. Rasanayagam, the author of ‘Anciant Jaffna’ had some decency to acknowledge the original Sinhala form of the name Kadurugoda in his writing during his attempt to ascribe its origins to Kadiramaiai of Nagas.

Those who wants to know what Nirmal has purposefully overlooked about Kadurugoda, please read page 67 on wards in the link below.”

කණගාටුවෙන් කිව යුත්තේ අනූජ මංචනායක මෙම ලිපිය තුළ මා මතුකරන කාරණය මුළුමනින්ම වරදවා වටහාගෙන තිබෙන බවයි. පළමුවෙනුව කිව යුත්තේ මා මේ ලිපිය තුළ කිසිසේත්ම කන්දරොඩෙයි යන ස්ථාන නාමයේ ආරම්භය පිළිබඳ අදහස් දැක්වීමක් කිරීමට බලාපොරොත්තු නොවූ බවයි. ඒ වගේම කදුරුගොඩ යන නාමය කන්දරොඩෙයි යන්නෙන් බිඳි එන්නක් ලෙස මම සඳහන් නොකළෙමි (as something derived from the earlier Tamil form Kantarodai). කෙසේ වෙතත් ‘කදුරුගොඩ’ යන්න ‘කන්දරොදෙයි’ යන්නෙහි සිංහලකරණය වූ රූපය (a Sinhalized form of the Tamil term ‘Kandarodai’) ලෙස සඳහක් කිරීම මගින් එවැන්නක් ගම්‍ය වීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. එහි දී මගේ අභිලාෂය වූයේ සමකාලීන භාවිත රූපයට සාපේක්ෂව සිංහල රූපය අවධාරණය කිරීමයි.

මෙහිදී අනූජ චෝදනා කරන ආකාරයට මගේ බුද්ධිමය වංකභාවය පිළිබඳ තත්වය සත්‍ය වේවා අසත්‍ය වේවා මට කිව හැක්කේ ඔහු මෙහිදී ඉදිරිපත් කරන කාරණයට එය අදාළ නොවන බවයි. මෙහි දී අනූජ මංචනායක තහවුරු කිරීමට උත්සාහ කරන තර්කය වන්නේ වර්තමානයේ ‘කන්දරොදෙයි’ යන නිල නාමය භාවිතා වන ස්ථානයට ‘කඳුරුගොඩ’ යන නාමය භාවිත වුනේ මා යෝජනා කරනවා යැයි ඔහු සිතන බව පෙනෙන යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු කාලය තුළ නොව ඊට බෙහෙවින් පෙර කාලයක ද එලෙස ව්‍යවහාර වූ බවට තොරතුරු ඇති බවයි. ඔහු ඉදිරිපත් කරන සාධක වලට අභියෝග කිරීමට මෙහිදී මට අවශ්‍යතාවයක් ඇත්තේ නැත. මක්නිසාද යත් ඒ පිළිබඳව අනූජ මංචනායකගේ තර්කය මුළුමනින්ම තහවුරු වුව ද මා ඉදිරිපත් කරන තර්කය එයින් දුර්වල වන්නේ නැති බැවිනි.

ඇත්ත වශයෙන්ම පසුගිය වසර කීපය තුළ මා ක‍්‍රමාණුකූලව නැඹුරු වී ඇත්තේ මෙම ස්ථාන නාම පිළිබඳ අනූජ මංචනායක නියෝජනය කරන ගුරුකුලයේ අදහස වෙතය. එනම් මේ ස්ථාන නාම අතීතයේ දී ‘සිංහල’ ස්වරූපයෙන් තිබී පසුව දෙමළ ස්වරූප ගෙන තිබේ ය යන අදහසටයි. ඒ සම්බන්ධව වැදගත්වන මගේ අවධානයට ලක් වී නොතිබුණු ආචාර්ය සී.ඊ. ගොඩකුඹුරේගේ වැදගත් ලිපිය මගේ අවධානයට යොමුකිරීම සම්බන්ධව ද මා අනූජ මංචනායකට ස්තූතිවන්ත වෙමි.

කෙසේ වෙතත් අනූජ ගේ ගුරුකුලයෙන් මා වෙනස් වෙන්නේ මෙවැනි තත්වයන් පැහැදිළි කරන්නේ කෙසේ ද යන කරුණ සම්බන්ධයෙනි. මගේ ප‍්‍රශ්නය වන්නේ ‘උතුරු නැගෙනහිර සිංහල-බෞද්ධ උරුමය’ පිළිබඳ නවීන අදහසට ඒ මගින් සාධාරණීකරණයක් ලැබෙන්නේ ද යන්නයි.

මෙම ලිපිය තුළ මගේ තර්කය වූයේ කුමක් ද?

අදාළ ලිපියේ දක්වා ඇති ආකාරයට මගේ ලිපියේ අරමුණ මෙයයි:

‘‘මෙම රචනය යොමුවී තිබෙන්නේ පශ්චාත් යුධ සංදර්භය තුළ සිංහල-බෞද්ධ ඓතිහාසික සවිඥානකත්වය’ ක‍්‍රියාත්මක වන ආකාරය වෙත ය. එය ප‍්‍රධාන වශයෙන් පශ්චාත්-යුධ වර්ධනයන් දෙකක් මත කේන්ද්‍රගතවී ඇත. පළමු වැන්න නම් සිංහල -බෞද්ධ ජනයා ඉහත කී ඓතිහාසික කියාපෑම් මත පදනම් වෙමින් උතුරු හා නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශ වලට අදාළව සිය පරිකල්පිත භූමිය අවකාශගත කිරීමට දැරෙන උත්සාහයයි. මේ රචනය තුළ මෙම අවකාශගතකරණ (spatialization) ක‍්‍රියාවලිය සිංහල-බෞද්ධයන් උතුරු නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශ වලට වන්දනාවේ සහ සංචාරයේ යාමේ ක‍්‍රියාවලියේ සහ ජනප‍්‍රිය සිංහල බෞද්ධ පුරාවිද්‍යාව තුළ උතුරු නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශය පුරාවිද්‍යාකරණය කිරීම ලෙස මවිසින් හදුන්වනු ලබන ක‍්‍රියාදමයේ දේශපාලන අර්ථ වලට සම්බන්ධිතව විදාරණය කෙරේ.’’
(ඉහත දක්වා ඇති කොටස අනූජ මංචනායක ගේ අවධානයට ලක් වූ අදාළ ලිපියෙන් මා ඒ අවස්ථාවේ උපුටා දැක්වූ කොටසේ ඇත්තේ නැත. ඊට හේතුව මා ඒ කොටස උපුටා දැක්වූයේ වෙනත් අරමුණක් සඳහා – එනම් දෘෂ්ටිවාදී ක‍්‍රියාව යනු කුමක්ද යන්න පැහැදිළි කිරීම සඳහා – බැවිණි.)

මා ඉදිරිපත් කරන සුපිරි අවකාශය (super space) පිළිබඳ සංකල්පය මෙහි දී ඉතාම කේන්ද්‍රීය වේ. මංචනායක ප‍්‍රකාශ කරන්නේ මගේ තර්කයට පරස්පරව මෙම සුපිරි අවකාශය ගොඩනැංවුණේ මීට ශතවර්ශ 16 කට පෙර බවයි. මා සිතන්නේ ඔහු මා භාවිත කරන සුපිරි අවකාශය යන සංකල්පය නිසි පරි දි අවබෝධ කරගත්තේනම් මීට ශතවර්ශ 16 කට ඉහත පැවැති තත්වයට ඔහු කිසිසේත්ම ‘සුපිරි අවකාශය’ යන පදය භාවිත නොකරනු ඇති බවයි. එසේ කිරීම මගින් ඔහු ඔහුගේ තර්කය දුර්වල කරගන්නා අතර මගේ තර්කය ශක්තිමත් කරයි. මා මෙහි දී සුපිරි අවකාශය නමින් හැඳින්වූයේ මූලික වශයෙන්ම උතුරු ප‍්‍රදේශයේ ජීවත්වන ජනයාගේ දෛනික ජීවන ක‍්‍රියාකාරකම් මත ගොඩනැගෙන සමාජ අවකාශයට ඉහලින් යුද්ධයෙන් පසු සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී විඥානය මගින් අනුබලය ලැබ ජාතිකවාදී දේශපාලන බලවේග, රාජ්‍යය සහ විශේෂයෙන්ම මිලිටරි යාන්ත‍්‍රණයේ සම්පූර්ණ අනුග‍්‍රහය යටතේ ගොඩනැංවෙමින් පවත්නා මිනිස් ක‍්‍රියාකාරකම් අවකාශයයි.

මගේ ඉහත සඳහන් ලිපියේ සාකච්ඡා කර ඇති ආකාරයට සිංහල-බෞද්ධ වන්දනා ගමන් හරහා නිර්මාණය වී ඇති දඹදිව ද එවැනි සුපිරි අවකාශයකි. එසේම දෙමළ හින්දුන්ගේ වාර්ෂික වන්දනා ගමන් හරහා කතරගම ද එවැනිම සුපිරි අවකාශයක් නිර්මාණය වන බව කිව හැක. පසුව කී සුපිරි අවකාශ දෙකට වෙනස්ව යුද්ධයට පසුව උතුරේ බිහිවන සුපිරි අවකාශය දේශපාලන වශයෙන් වැදගත්ය. එනම් එය සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදය විසින් උතුර දේශපාලන වශයෙන් අත්පත් කරගැනීමට දරණ උත්හාහය හා සම්බන්ධවේ.

මගේ තර්කය පසුපස ඇති දේශපාලන ස්ථාවරය මංචනායක ඇතුළු පිරිසට මුළුමනින්ම ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීමට ඇති හැකියාව ගැන කිසිඳු සැකයක් නැත. නමුත් එම දේශපාලන ස්ථාවරය ප‍්‍රතින්ෂේප කිරීම මගින් ‘කදුරුගොඩ විහාරය’ පිළිබඳ සංසිද්ධියෙන් පෙන්නුම් කෙරෙන ඉතිහාස විඥානය විසින් ඉටුකරනු ලබන දෘෂ්ටිවාදී හා දේශපාලන කාර්ය භාරය පිළිබඳ මගේ අදහස ප‍්‍රතික්ෂේප වන්නේ නැත.

මෙහි දී මා තව දුරටත් අවධාරණය කිරීමට කැමැත්තේ අනූජ මංචනායක දෘෂ්ටිවාදී විචාරය සහ ඓතිහාසික විග‍්‍රහය අතර වෙනස තේරුම් ගෙන නොමැති බවයි. ඔහු පහත එන ප‍්‍රකාශය කරන්නේ ඒ නිසා ය යන්න මගේ අදහසයි.

“It is also fascinating to observe how Nirmal goes on to quote Ven. Medhananada on Kadurugoda in a challenging tone, to later hide behind some hearsay from the pilgrims as a way of proving his narrative without actually challenging what Ven. Medhananda established with facts.”

මා වන්දනා කරුවන්ගේ සම්මුඛ සාකච්ඡා ඉදිරිපත් කලේ එල්ලාවල මෙධානන්ද හිමි ඉදිරිපත් කරන ඓතිහාසික තොරතුරුවල වලංගුභාවය හෝ අවලංගුභාවය තහවුරු කිරීම පිණිස ප‍්‍රති-කරුණු දැක්වීමක් ලෙසට නොවේ. එම වන්දනා කරුවන්ගේ සංජානනය පිළිබඳ යම් යම් නිරීක්ෂන ඉදිරිපත් කිරීමටයි.

මෙහි දී තවත් මෙම සාකච්ඡාවට අදාළ කරුණක් ප‍්‍රකාශ කළ යුතුය එනම් මෙම ලිපිය මා මූළික වශයෙන් සම්පාදනය කළේ මගේ අදහස් විවේචනයට ලක්කරන සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදීන් ඉලක්ක පාඨක පිරිස කරගෙන නොවේ. මූලික වශයෙන්ම සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී දේශපාලන ව්‍යාපෘතියට විරුද්ධ පිරිස් වලට ඉතිහාස විඥානය පිළිබඳ ක්ෂේත‍්‍රය අරගල ක්ෂේත‍්‍රයක් ලෙස සැලකීමේ වැදගත්කම පෙන්වා දීම සඳහාය. මේ ඉලක්ක පාඨක ප‍්‍රජාව මගේ ඉතිහාසය පිළිබඳ අර්ථකථන සාධනීය ලෙස භාරගැනීමේ සූදානමක් ඇති පිරිසක් නිසා මා ඇතැම් කරුණු වැඩිදුර පැහැදිළි කිරීමට උත්සාහ දරා නොමැත.

මා ඇත්ත වශයෙන්ම ලිපියේ මේ කොටස ජාතික චින්තනය ෆේස්බුක් කණ්ඩායම් පිටුවේ පළකරනු ලැබුවේ පුද්ගල ක‍්‍රියාවක් ඊට අදාළ පුද්ගල අභිලාෂයන්හී සංදර්භය තුළ තේරුම් ගැනීමේ මෙන්ම ඒවා දෘෂ්ටිවාදී අර්ත සහිත ක‍්‍රියාවන් ලෙස තේරුම් ගැනීමේ වැදගත්කම ද අවධාරණය කරනු පිණිසයි. කෙසේ වෙතත් අනූජ මංචනායක මේ සම්බන්ධව වැඩි දුරට කරුණු ඉදිරිපත් කරන්නේ නම් මේ කරුණ සමිබන්ධව තව දුරටත් පැහැදිළි කළ හැක.

අවකාශය නම් කිරීම යන්න සංකීර්ණ වාද විෂයකි. මෙහි දී අපේ දැඩි අවධානයට ලක් විය යුතු දෙයක් වන්නේ අවකාශය නම් කිරීම හෙජමොනික කි‍්‍රයාවලියක අංගයක් බවයි. මේ ගැටලූවේ සංකීර්ණත්වය පිළිබඳ ව වැඩි දුර සිතා බැලීමට අප යොමු කරවන උදාහරණයක් වෙත යොමු වීමට කැමැත්තෙමි.

ලන්දේසි කාලයේ සිදුවූ අවකාශය නම් කිරීම් රැසක් ලංකාවේ ඇත. එවැනි ප‍්‍රසිද්ධ ස්ථාන දෙකක් වන්නේ මැලිබන් වීදිය හා බ්ලූමැන්ඩල් වීදිය යි. මේ නම් දෙකේ නිවැරදි ලන්දේසි ව්‍යවහාර වන්නේ පිළිවෙළින් ‘මාලිබාන්’ හා ‘බ්ලූමන් ඩාල්’ යන ඒවාය. මා දන්නා විදියට ලංකාවේ ලන්දේසි සමයේ ඉතිහාසය පිළිබඳව උනන්දුවක් දක්වන මගේ මිත‍්‍ර ලන්දේසි ජාතිකයින් මේ ‘නිවැරදි’ ලන්දේසි වහර අවධාරණය කිරීමට කැමැත්තක් දක්වයි. කෙසේ වෙතත් මෙම ඊනියා නිවැරදි වහර භාවිත කිරීම පැරණි ලන්දේසි ආධිපත්‍යය පිහිටුවීමේ උත්සාහයක කොටසක් වන්නේනම් ලාංකිකයා එවැනි උත්සාහයක් සම්බන්ධයෙන් ඉවසන සුළු ආකල්පයක් නොදක්වනු ඇත. උතුරේ ස්ථානවල ඊනියා පැරණි නිවැරදි නාමය මෙහි දී භාවිත වන්නේ මගේ ලන්දේසි මිතුරන් මෙන් අතීත වේදනාත්මක හැඟීමකින් නොව දේශපාලන අර්ථයකිනි.

කතරගම, ශී‍්‍ර පාදය වැනි ආගමික වන්දනා ස්ථාන සඳහා විවිධ ආගමිකයෝ විවිධ නාම භාවිතා කරති. එහිදී සාමාන්‍ය වශයෙන් සිදුවන්නේ එකිනෙක ආගමිකයා තමාට අභිමත අයුරින් හා අනෙක් ආගමිකයාට ද බාධාවක් නොවන අයුරින් තම නාමකරණය පසුපස ඇති අර්ථය අදාළ ස්ථානයට ලබා දීමයි. නමුත් මේ බොහෝ ස්ථාන මත එකිනෙක ආගමිකයින්ට ඇති බලය සාපේක්ෂ වශයෙන් වෙනස්ය. අවකාශය කළමනාකරණය කිරීම සම්බන්දයෙන් ගත්කළ මෙම සාපේක්ෂ තත්වය වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉෂ්ට කරයි. ශී‍්‍ර පාදය මේ සම්බන්ධයෙන් හොඳ උදාහරණයකි. මීට ශතවර්ශයකට පෙර මෙම අවකාශය කළමනාකරණය කෙරුණේ බහු ආගමික අවකාශයක් ලෙසටයි (එය යටත් විජිත පාලනයේ අනුග‍්‍රහය නිසා සිදු වූවක් නොව). නමුත් පශ්චාත් යටත් විජිත සමයේ දී මෙම ස්ථානය බෞද්ධ අවකාශයක් ලෙස කළමනාකරණය වීමට පටන් ගනී. (මහාචාර්ය පේ‍්‍රමකුමාර ද සිල්වා මේ ගැන සවිස්තරාත්මක අධ්‍යයනයක් සිදුකරනු ලැබ ඇත.)

මට අනූජ මංචනායකගෙන් හා මගේ සෙසු විවේචකයින්ගෙන් විමසීමට ඇති ප‍්‍රශ්නය වන්නේ උතුරේ රාජ්‍යය අනුග‍්‍රහය යටතේ උත්තර අවකාශයක් ගොඩවැංවීම පිළබඳ මගේ යෝජනාව අවලංගු එකක් ද යන්නයි.

නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි